Golan Heights trip, Memorial day en hagelslag!

Dit weekend heb ik schrammen opgelopen, mijn hand opengehaald tijdens het maken van prachtige sliding en de ergste spierpijn die ik ooit heb gehad, gekregen. De tweede, door de International School georganiseerde trip heeft plaatsgevonden. We gingen naar de Golan Heights voor een tweedaagse wandeling en we overnachtten in een Kibbutz. Maar voordat ik hier verslag van ga doen, eerst even wat anders wat ik met jullie wil delen.

Een paar dagen terug was het Memorial Day in Israel. De slachtoffers van de Holocaust worden herdacht. Net als bij ons houdt iedereen een minuut stilte. Om tien uur ’s ochtends hoor je in heel het land een minuut lang een sirene. Natuurlijk blijft niet iedereen hiervoor thuis. Deze dag gingen Lea en ik winkelen. Het was druk in de stad. We zaten in een sherut op weg naar het winkelcentrum toen opeens de sirene klonk. En op dat moment keek ik met verbazing naar wat er om me heen gebeurden. Onze chauffeur trapte tegelijkertijd met alle andere bestuurders hard op de rem en in een klap stonden we stil. Alle mensen stapten uit hun auto en bleven naast hun auto staan met hun portier open. Mensen die op straat liepen en overstaken, stonden in een ruk stil. Een paar mensen in mijn sherut stonden op. Weliswaar met hun hoofd gebogen want staan in een sherut is onmogelijk; het is een minibus. Iedereen stond met een ijzeren gezicht voor zich uit te staren. Ten eerste had ik er niet bij stil gestaan dat om dit tijdstip een sirene luidde. Ten tweede was ik vooral verbaasd dat een hele samenleving in een klap totaal stil kan staan. Ik vond dit heel bijzonder. Ik kan me niet voorstellen dat dit in Nederland gebeurd. Ik was me aan het verwonderen over deze gewaarwording. Ik heb geen moment aan de Holocaustslachtoffers gedacht…

Om even van de hak op de tak te springen, ik heb iets gekregen wat Nederland een beetje hier naar toe brengt. Dani’s vader is in Israel en hoewel ik hem nog niet heb ontmoet, heb ik een kleinigheidje van hem gekregen. Hij bracht pure hagelslag voor me mee! Is dat niet leuk? Ik ben gelijk naar de supermarkt gerend om boter te kopen. Helaas is hier niet echt normaal brood te koop, in ieder geval niet lekker boerenbruin of oerbrood. Maar nu kan ik pita met boter met hagelslag eten; geweldig!

Ook Lea’s ouders zijn er nu. Ook nog niet ontmoet, misschien komende week. Maargoed, terwijl zij tijd met hun ouders doorbrengen, ging ik mee met de trip naar de Golan Heights. En dat was weer geweldig!

Zoals gewoonlijk vertrokken we al om 7:00. Wat een tijden! Na anderhalf uur rijden richting het noorden, begon de tocht. Met liters water op ons rug en goed ingesmeerd met zonnecreme hebben we de hele dag bergen afgedaald en steile hellingen opgeklommen. Af en toe was het echt klimmen en klauteren en soms leek het of we door de jungle liepen. (Vandaar dat ik nu met schrammen rondloop.) De natuur was weer betoverend mooi; de watervallen, de vegetatie, de rotswanden… Toen iedereen al enorm moe was, kwamen we aan bij de Kibbutz, onze slaapplek. Het gedeelte wat we kregen toegewezen, leek echt op een kampgebouw. Ik moest direct aan de kampen denken die ik had toen ik nog een brugklasser was. Dat gevoel werd versterkt toen ik buiten de groenten aan het snijden was en later de groepsafwas deed. Die avond hebben we niet veel meer uitgevoerd. Sommige mensen lagen al om 21:00 in bed. Ik kletste nog wat en leerden backgammon, daarna ging ik naar onze 6-persoons slaapkamer. Ik was nog niet moe (wel lichamelijk natuurlijk, maar verder…) en er kwamen vreemde gesprekken op gang. Dit lijkt echt verdomd veel op een brugklasserskamp, niet? Het enige verschil was dat ‘de jongens en meisjes’ niet in aparte kamers hoefde te slapen.

De volgende ochtend werden we weer om 7:00 gewekt en moesten we na het ontbijt weer op pad. Mijn beenspieren sputterde wat tegen, maar na de opstartproblemen heb ik weer zeven uur hard doorgestapt. Wat kan wandelen toch een soort van therapie zijn, he? Soms was het helemaal stil en was iedereen in gedachten verzonken (of aan het vechten tegen zijn vermoeidheid). Ik moest tijdens het klimmen, denken aan de 80 van de Langstraat, een wandeltocht waarbij je in een stuk door in een nacht en een morgen 80 kilometer moet lopen. Ik heb al eens geroepen dat ik mee wil doen. Ik deed het tot nu toe niet. Frappant; ik was hartstikke vermoeid en juist op dat moment denk ik aan een andere fysieke en mentale uitdaging die ik aan wil gaan. Misschien moet ik komende 80 maar meedoen. Wat ik ook dacht; ik moet echt wandelschoenen hebben! Na deze wandeltocht ben ik een blaar op mijn kleine en grote teen rijker.

Nu ben ik weer lekker op de campus en is relaxen weer de orde van de dag . Ik heb een heerlijke douche genomen en straks ga ik tijgerbalsem, het Aziatische goedje wat overal goed voor schijnt te zijn, op mijn benen smeren en lekker naar bed.

Welterusten!