Homecoming.

Do you think about me now and then, do you think about me now and thehehen... cause I coming home again. Coming home again...
Toen ik hier net was, hoorde ik dit tien keer per dag op de radio. Het werd mijn Israel-liedje besloot ik. Toen ik net kwam, dacht ik dat vier maanden lang was. Dat er dingen zouden veranderen in de tijd dat ik hier zit. Maar de tijd vliegt. Ik kom al bijna weer naar huis. Nog 2,5 week en ik stap alweer in het vliegtuig naar Amsterdam.

Voordat ik terug kom, heb ik nog een paar dingen op de agenda staan. Deze dag is de week begonnen van de finals. Ik moet hard gaan leren en gaan schrijven. De drie vakken die ik nu nog volg, moet ik halen. Women in Israel en Arabisch moeten wel lukken. Arab Israeli Relations wordt een lastige. Ik ga in ieder geval mijn best doen.

Donderdag hebben we Student Day, een internationale feestdag. Er is een heel groot feest georganiseerd. Er komen bekende artiesten. Onder andere Infected Mushroom en Xerox & Illumination. Ik heb er super veel zin in. Infected Mushroom, dat gaat heel leuk worden! En dat maar voor 12 euro; koopje. Zondagavond hebben we een afscheidsavond op het strand. Niet iedereen zal daar meer bij zijn. Een hoop studenten zijn nu al naar huis of gaan over een paar dagen.

De laatste dagen ga ik misschien nog in Cairo, Egypte doorbrengen. We moeten nog even uitzoeken hoe we er komen, hoe duur het gaat worden en wat we willen zien. Omdat ik al in Egypte geweest ben, wil ik niet teveel geld neerleggen om alles voor een tweede keer te zien. Even nagaan of er genoeg anders te doen is. Maar ik kan er in ieder geval mijn arabisch oefenen en door de souq lopen. Eigenlijk stelt dat me al tevreden...

Ik kijk er naar uit weer naar huis de komen. Vrienden weer zien, eindelijk goed uitgaan, festival Mundial. Maar aan de andere kant voel ik de drukte alweer komen. Studievoortgang regelen, heel veel werken, dansen, alles weer plannen en veel keuzes maken. Wat is het leven hier toch makkelijk. Niet zoveel aan m'n hoofd, mooi weer, strand op een half uur afstand... Wat dat betreft had het nog wel langer mogen duren. Dani zegt dat hij na een lange tijd in Nederland te zijn onrustig wordt en weg wil. Ik kan me zo voorstellen dat ik na deze ervaring hetzelfde gevoel ga krijgen.

Maar... door deze tijd in Israel ben ik Nederland enorm gaan waarderen. Ik ben blij dat ik uit Nederland kom en dat ik naar dit land terug kan keren. Alles is zo goed geregeld. Utrecht is een hele mooie stad, net zoals Heusden. De sfeer in Nederland is fijn. Er is geen groot, allesoverheersend conflict. Ik moet zeggen dat ik me thuis ben gaan voelen op de campus en in mijn kamer hier maar mijn kamer in Utrecht blijft meer 'mij'. Hoewel er weinig licht binnenkomt en het niet de goedkoopste kamer is, ben ik heel blij met mijn stekkie in Utrecht. Ik zou ook weer blij zijn met mijn huisgenoten. Mijn huisgenoten hier waren allesbehalve ideaal. Ik heb niet eens het gevoel dat ik ze gedag wil zeggen als ik wegga. Moet je nagaan...

Nou, de laatste loodjes. Ze wegen absoluut niet zwaar. Nog 2,5 week knallen en een leuke tijd hebben hier en dan zitten de vier maanden erop! Dan zijn de weken omgevlogen. Ik beloof dat dit niet mijn laatste post is. In deze weken zal ik nog vanalles meemaken. Maar het aftellen is begonnen. 13 juni kom ik naar huis. 14 en 15 juni struin ik rond op Mundial in Tilburg. En de week erop wordt het tijd om met jullie allemaal bij te kletsen.

Tot dan!

Ik denk en hoop dat een groot deel van jullie mijn vorige post hebben gelezen. En niet om jullie droevig te stellen maar hierbij de link van een artikel over de situatie in Isreal. http://haaretz.com/hasen/spages/987638.html
Natuurlijk komt dit helaas ook in Nederland voor. Maar hier is de sfeer non-stop geladen en de haat beter te voelen dan we in Nederland gewend zijn.