Vertrek naar en aankomst in Haifa

Ditkeer stond ik op tijd op voor het ontbijt. Om 09:00 zat ik alleen in een doodstille eetzaal een boterham tonijn en een yoghurtje weg te werken. Daarna een paar dollars gewisseld in NIS (shekels) en nog van de zee genoten. Kort daarna werd het tijd om mijn koffer en tas te her-inpakken en te vertrekken uit de levendige stad, Tel Aviv.

Zwaar bepakt liep ik naar de bushalte. Dat was zweten geblazen! De mensen waren niet zo behulpzaam want toen ik eenmaal in de bus stond en nog moest betalen (en door die bagage dus handen tekort kwam), gaf de buschauffeur al vol gas. Het eindpunt was het centrale busstation. Daar heb ik een sherut gezocht, een groepstaxi. Er zat een meisje in. De chauffeur zou pas gaan rijden als hij vol zat. Dat betekende dat er nog negen mensen bij moesten komen; meer dan een half uur wachten. Eenmaal on the road kon ik mijn ogen niet open houden en dommelde ik een beetje. Eenmaal uitgestapt in Haifa begon de zoektocht naar mijn volgende vervoersmiddel. Een Israelische man regelde een volgende soort sherut voor me en ik kwam aan bij de dormitories van the university of Haifa.

Ik was een uur te vroeg en ze hadden nog niet op me gerekend. Ik ben op een bankje in de zon gaan zitten. Gelukkig kwam de social coordinator snel naar me toe om me een minirondleiding te geven en me van mijn sleutels te voorzien. Hij liet me mijn kamer zien...

Ik zei 'oh, nice' maar toen ik wat beter keek schrok ik. Wat een gevangenishokje! Plavuizen op de grond en de meubels zijn grijs. Een nog grondigere inspectie bracht haren van de vorige bewoonster, heel veel stof en een paar sokken aan het licht. Niet echt om vrolijk van te worden. De gezamelijke huiskamer is ook totaal niet gezellig gemaakt! Hij is bijna leeg. Ik hoorde iemand praten en klopte op de deur van de kamer naast me. Mijn huisgenoot was aan de telefoon en had nog even geen tijd voor me. 'I'll come back later, ok?'. 'Ok'. Voor de rest niemand te bekennen. Mijn eerste indruk was dus niet echt goed en zorgde voor een klein dipje. Ik heb ook geen andere foreign student als huisgenoot. Iets waar ik zeker wel op gehoopt had! (De briefjes op de koelkast e.d. zijn dus in het Hebreeuws waar ik niets van begrijp en zelfs met mijn woordenboekje niet kan ontcijferen.)

Wat het dipje ook versterkte was het voor een uur zoeken naar mijn kamer. De coordinator vroeg of ik mijn kamer zou terugvinden. 'Off course, I'll find it'. Niet dus... Ik dwaalde lange tijd en werd door studenten die ik om hulp vroeg een paar keer de verkeerde kant opgestuurd. Dit resulteerde in een blunder. Op een gegeven moment zag ik een kamer nr. 234. Ik liep naar binnen (de deur stond een beetje open) en stelde me voor. De meisjes keken me glazig aan en toen bleek dat ik verkeerd zat! Mijn kamer is nr. 324. Wat voelde ik me dom. Maar het was wel grappig en zij hebben me wel de goede kant uitgestuurd.

Nadat ik mijn kleren in de kast heb gelegd, spullen die ik normaal zou opbergen, heb opgehangen en een paar foto's neergezet, is het ok. Ben al wel een beetje gewend. En de huisgenoot die ik heb ontmoet is wel aardig. Ze is over de andere vier niet zo positief; niet sociaal, vaak weg etc. Ik ben benieuwd.

Tot zover mijn avontuur in Haifa. Zondag begint het allemaal echt. Daar heb ik wel zin in. Morgen ga ik op de saaie Shabbatdag (gelukkig zijn er ook veel moslims hier die geen rustdag hebben) naar downtown Haifa lopen. Zaterdag komt Dani al; dat vind ik ook wel gezellig! Ja, het gaat allemaal wel prima. De volle twee dagen die ik hier ben, voelen als 2 weken door alle ervaringen en indrukken. Of dat een goed of slecht teken is, weet ik niet...

Trouwens, Haifa ligt op een berg en ik heb sinds ik hier ben erge last van mijn oren. Heb ze zelfs al moeten 'klappen' net als in het vleigtuig. Wen je aan deze luchtdruk naarmate de tijd vordert?