Weekend van tegenstellingen.

Het is hier nu bijna 00:00 en ik ben nog even naar de Federmann Dormitories gelopen om mijn mail te checken. Mijn wireless internet doet het niet op mijn laptop dus na de Shabbat, wat inhoudt dat de computerzalen gesloten zijn, is mijn drang om mijn email te checken groot. Erg eigenlijk maar in Nederland check ik mijn mail meerdere keren per dag dus dit is al afkicken.

Hebben jullie al gemerkt dat deze log niet alleen een reisverslag is maar ook een soort dagboek? Dat wordt alleen maar erger als ik over mijn vrijdag op de campus ga vertellen. Hoewel ik het ook kort probeer te houden. Ik ben kapot van deze dag en moet snel naar bed. Morgen om 9:00 begint de orientatiedag; een drukke dag dus. Daarbij komt nog dat Dani vanaf 8:00 op de stoep kan staan. Hij is net aangekomen en heeft nog geen ontbijt in huis dus voorzie ik hem graag van een kopje thee (hoe moet dat? ik heb maar een beker...) en een droge boterham met chocopasta.

Vrijdag dus... afzien! Ja echt. Ik kan het nu wel ontkennen maar er spookte een gedachte door mijn hoofd; 'Dit is de eenzaamste dag uit mijn hele leven'. Klinkt vrij dramatisch he? Smsjes van Ingrid en Pauline deden me zeker goed. Het was Shabbat en de Israelische mensen gaan dan naar hun ouders huis. En op de een of andere manier kon ik geen een buitenlandse student ontdekken. Ik had me voorgenomen om naar down town Haifa te lopen en dat deed ik dus. Vol goede moed pakte ik mijn rugtas en ging op pad. Ik liep en ik liep maar voordat ik het universiteitsterrein was, voelde ik mijn kuiten al door al die bergen die je hier op en af moet lopen. Maar ik ging verder en belandde op het trottoir langs een grote weg die ik afliep. Om het verhaal kort te houden; ik heb niet boeiends van Haifa gezien. Achteraf ligt downtown Haifa ook te ver weg om even naar toe te kunnen lopen. Je moet de bus of taxi pakken om er te komen. Na twee uur wandelen had ik het gezien en heb ik geprobeerd een lokale bus terug te pakken. Dat lukte en in de middag zat ik weer op mijn kamer. Ik had nog een rondje op de campus gelopen maar niemand gezien die me interessant of ook een verdwaalde student leek. Er volgde een middag waarin ik een half boek heb uitgelezen; 214 pagina's. Mooi boek overigens. Tweede boek van Khaled Hosseinni. Ik ben dus verzonken geraakt in mijn boek zodat ik de gedachtes als 'was ik maar in Utrecht waar ik Lot en Jesse aan kan spreken', 'kon ik maar naar het centrum lopen en winkelen' of 'kon ik nu maar een filmpje met Stef kijken' kon verdringen. Gelukkig werd het later en later en was ook deze dag voorbij. Genoeg ellende.
(Wat ik overigens nog even wil vermelden; ik heb geprobeerd het kamernummer van een andere Nederlandse te achterhalen maar het was Shabbat en ik zou het de volgende krijgen van Or, onze coordinator.)

Maar toen werd alles anders en brak de zaterdag aan. Ik had me ingeschreven voor een tour naar de Bahai gardens. (Ik was de eerste die zich inschreef dus was al bang dat ik de enige zou zijn maar nee, toch niet). Om 11:20 stond ik op het verzamelplein bij de moadon en ik lachte naar een meisje wat daar al stond. Ik dacht haar Duits te horen praten. Ze was aan de telefoon. Toen ze ophing zijn we aan de praat geraakt. Het was Lea uit Zwitserland, bijna 25 en masterstudent. Er voegde zich steeds meer mensen bij de groep en we vertrokken. Het was enorm leuk. We stelden ons voor aan degene die ons interessant leken en namen de bus naar het centrum. Binnen een half uur stond ik al op de foto met nog drie leuke meiden. Goed teken. We liepen kletsend verder naar de Bahai garden en daar kregen we een rondleiding. Heel interessant. Kende iemand van jullie het geloof al? Nou, ik heb heel wat geleerd moet ik zeggen. Na de rondleiding vervolgde we onze tocht naar Wadi nog wat, een arabische wijk. Er begonnen zich al een soort van groepjes te vormen omdat je op eigen gelegenheid rond kon kijken. Lea bleef bij mij en Aaron voegde zich ook bij ons. Al lopende kwamen we nog een paar mensen tegen waar ik het nu ook goed mee kan vinden, o.a. Ilana een meisje uit, hoe kan het ook anders, de VS. We aten onze eerste echte falafel en zwierven over de markten. We besloten om die avond echt te gaan koken en samen te eten. We waren eerst wat inspiratieloos maar uiteindelijk kozen we voor ratatouille met rijst. We kochten onze groenten bij de enorme groentekraam (wat een mooi gezicht blijft dat). Nadat we de boodschappen hadden gedaan zochten we bus nr. 37. Maar na een tevergeefse zoektocht pakten we een taxi. Niet veel duurder en we waren erg moe van al dat klimmen dus dat was de beste oplossing.

Na aankomst op de campus kwam Lea bij mij en later ik bij haar. Een uur later belde Aaron me dat hij klaar was en wilde ontmoeten om te gaan koken. Dus, we belandden met zijn drieen in Aarons huis. Ik heb nu meerdere kamers gezien en ik moet tot mijn spijt wel concluderen dat mijne tot nu de ongezelligste is. Tijd om onze huiskamer op te fleuren dus!
Maar gezellig gegeten en daarna naar de moadon gegaan om een film te kijken. Zit ik daar dus film te kijken... opeens staat Dani naast me! Ik helemaal verbaasd. Ik had niets van hem gehoord en verwachtte hem niet op dit tijdstip en zo onverwacht. Leuke verrassing! Aan het einde van de film nog gekletst met anderen en toen we naar onze kamers wilde, kwam een van de jongens met het nieuws; buiten zijn mijn vrienden shisha aan het roken. Come and join. And so we did. We zaten nog een klein uurtje buiten met een paar vage gasten op het universiteitsterrein. Het wordt nog wat hier.

De conclusie is dus dat het gisteren awfull was hier maar vandaag een topdag. Mijn gemoedstoestand is 180 graden gekeerd. Nieuwe contacten doen me zo goed. Ik hou er niet van om alleen te zijn en niemand te hebben om tegen te kunnen praten. Ik ben het niet altijd maar over het algemeen ben ik toch wel een sociaal dier. Dat blijkt maar weer.

Even iets luchtigers. Boodschappen doen is hier echt ontzettend duur! De eerste keer dat ik naar de mini-market op de campus ging, schrok ik me dood. Wat een prijzen! 30 euro voor een paar noodzakelijke goederen. Gelukkig ontdekte ik vandaag dat het ook anders kan in dit land. Op de Arabische markt kochten we een hele grote tas vol met groenten en fruit voor 4 euro.

Een andere luchtige mededeling is dat het Engels praten al erg natuurlijk wordt. Op een paar momenten na. Opeens heb je dan een black-out of blijf je even in het Nederlands hangen. Over het algemeen denk ik wel in het Engels. Zelfs tegen Dani brabbel ik engelse woorden. Goed teken. En grappig hoe ik soms niet op woorden kan komen en het met gebaren en omschrijvingen uit probeer te leggen. Dat is wel makkelijk met Lea; zij spreekt Duits en verstaat me soms als ik een Nederlands woord zeg. En andersom natuurlijk...

Over het algemeen. Het wordt leuk. Vandaag was een topdag en er zullen er nog vele volgen!

(O my god, it's too late. Almost half past twelve. Time to go to bed now...)